Problematiek neemt toe
Voordat Menno in vaste dienst kwam, was hij al als zzp’er werkzaam bij het penitentiair psychiatrisch centrum (PPC) in Zwolle. “Forensische psychiatrie vind ik een uitermate boeiend onderdeel van mijn vak. Binnen de poorten van een gevangenis vind je patiënten met de meest uiteenlopende ernstige psychiatrische aandoeningen”, vertelt hij. In de jaren dat Menno nu in het PPC werkt, is volgens hem de problematiek toegenomen. “Er zijn veel mensen die in de reguliere ggz tussen wal en schip vallen, niet behandeld worden en uiteindelijk een delict plegen. Ik zie het als mijn plicht als psychiater om ook die mensen te helpen. Wij zijn dan toch een soort last resort, we kunnen mensen niet doorverwijzen.”
Patiënten die geen behandeling willen
Voelt het alleen als een plicht? “O nee, zeker niet hoor. Ik vind het vooral heel leuk! Als je zoals ik van ‘gedoe’ houdt, dan zit je helemaal op je plek in een PPC. Hier gebeurt altijd wel wat. Je hoort bizarre en spectaculaire verhalen en maakt de problematiek van patiënten van dichtbij mee. Patiënten die gevaarlijk of psychotisch zijn of geen behandeling willen bijvoorbeeld. Ik kan dan dwangbehandelingen opleggen, na goede afwegingen uiteraard. Nog steeds vind ik het mooi als patiënten na zo’n behandeling zichtbaar opknappen. Dat ze er toegankelijker en minder gevaarlijk door worden. Dan voel ik dat mijn aanwezigheid zin en meerwaarde heeft.”
Incidenten minimaliseren
Eén patiënt is Menno in het bijzonder bijgebleven. “Het was iemand die veel incidenten veroorzaakte, erg agressief was en zelfs geweld gebruikte. Mijn collega’s wisten op een gegeven moment niet meer wat ze met hem aan moesten. Door de gedwongen behandeling die ik inzette zijn de incidenten geminimaliseerd. Zo kon hij rustig zijn tbs in gaan. Goed voor de patiënt én voor de medewerkers.”
Door onze gedeelde ervaringen ontstaat er ook een sterk kameraadschap met collega’s van alle disciplines.
Dorpje waar je allemaal hetzelfde meemaakt
De problematiek kan dan heftig zijn, onveilig voelt Menno zich nooit. “Dat denken mensen wel eens als ik op een verjaardag vertel dat ik in een gevangenis werk. Maar veiligheid is hier juist prioriteit nummer één. Door onze gedeelde ervaringen ontstaat er ook een sterk kameraadschap met collega’s van alle disciplines. Alsof we in hetzelfde dorpje wonen waar we allemaal hetzelfde meemaken. Dat vind ik heel waardevol.”
Professionele autonomie
“Als psychiater in het PPC heb je veel professionele autonomie”, benadrukt Menno tot slot. “Ik bepaal grotendeels zelf hoe ik mijn werk inricht en invul. Niemand kijkt mij op mijn vingers en dat vind ik heel prettig. En als ik bijvoorbeeld een opleiding wil volgen, dan kan dat. Maar als ik dat niet wil, is het ook prima. Zolang ik mijn vakkennis maar up-to-date houd. Dat een werkgever je zo vrij laat vind ik heel fijn.”